Te vroeg of te laat en je vangt deze roofvis NIET!

Je kunt smijten wat je wilt en elke techniek inzetten die je wilt, time je de stek niet goed met het tijdstip dat je gaat vissen, dan ben je kansloos. Wij kregen een masterclass van Sophie Neitzel, Rico ’t Mannetje en Yoeri van Es van Penn en Berkley.

Door Sjoerd Beljaars

Al weer een hele tijd geleden ging ik met Peter de Kock, een roofvisser die zijn sporen wel verdiend heeft. Plek van bestemming was de Dordtse Kil en dat vanaf de kant op snoekbaars en baars. Met de bijnaam ‘de stenen rivier’ kun je je wel voorstellen dat dat geen makkelijke opgave zou zijn. Een lang verhaal kort: alles kwam aan op timing. Op tijdstip X moet je op stek Y staan. Kom je er een uur later, dan heb je er niks te zoeken. Zo had Peter ook een programma voor die dag op papier staan dat we zorgvuldig hebben afgewerkt.

Peter de Kock, iemand die de rivier als een boek leest.

Sophie van Neitzel die datzelfde met de zee doet.

Vele jaren later, een paar dagen terug, kreeg ik van Sophie Neitzel van Berkley en Penn eenzelfde planning toegestuurd. Dit keer geen snoekbaars of baars, maar zeebaars. Geen Dordtse Kil, maar de grillige stranden en strekdammen van Zeeland. Het visschema liet weinig te wensen over, geen speld tussen te krijgen. De visdag zelf zou ze deze planning ook strak bewaken.

 

Feest op topwaters

Bijna rennend naar de eerste stek, geen tijd te verliezen. Voordat je het weet heb je er niks meer te zoeken.

Daar zijn op exact het juiste tijdstip, dat is cruciaal. Dat is het op zeebaars in de Europoort ook wel, maar hier aan de Zeeuwse kust in overtreffende trap. De eerste plek waar we komen is een strekdam met oesters… Aan weerszijden ondiep water, ongeveer 1 tot 1,5 meter water. Ik durf het bijna niet te hopen, dit wordt de plek om de Dex Mullet Walker van Berkley aan de tand te voelen. Inderdaad een topwater.

Een mooi stukje kunstaas die Dex Mullet Walker. Bij het rustig binnentikken een attractieve walk-the-dog actie en elk tikje weer een klein beetje ‘splash’. Rico vist hem zonder spinstops binnen, Sophie af en toe met.

Het water staat nog laag, het moment suprême is bij opkomend water legt Sophie uit. En jawel, zodra we de eerste stroming er in zien komen, zien we achter een Mullet Walker wat gespetter. In Nederland heb ik nog nauwelijks zeebaars op een oppervlakte kunstaas gevangen, dus ik vind het nog moeilijk te geloven dat het een aanbeet is.

Logisch dat je hier wat dikker fluorocarbon gebruikt, denk aan minimaal 50/00.

Waar het allemaal gebeurde. Stay tuned voor live aanbeten op video. De edit is in de maak!

Maar al snel is het dan raak bij Sophie. En daarna gaat het snel. Bijna elke worp is het raak. Is het geen vangst, dan is het wel een plons achter het kunstaas… Niet normaal hoe tof om te zien. Het zijn absoluut geen grote baarzen, maar hier krijg je gewoon geen genoeg van. Dan toch de planning die er een einde aan maakt, Sophie zit er strak boven op. De beten worden ook minder en nog even en we staan hier koppie onder.

 

Rocket science

Daar waar de topwater stek relatief makkelijk was, komt het nu aan op uiterste finesse…

Snel door naar de volgende stek, een lange dijk met een beschoeiing van grote basaltkeien. Halverwege de dijk zien we door het in kracht toenemende, opkomende water het water flink kolken. Sophie vertelt ons wat hier gebeurt. Voor ons is het water zo’n 6 meter diep, iets verder parallel aan de dijk ligt een oesterbank op zo’n 1 à 2 meter water. Het zeewater raast hier vanuit de diepte als een razende overheen. Onder het zogenaamde talud goede kans op grotere zeebaarzen dan eerder op de topwaters.

En dan te bedenken dat ze vlak daarvoor een grotere vis loste. Scheisse!

De Gulp Turbo Shrimp. Daar gaan jullie spoedig meer van horen!

Ze lusten hem rauw. Geloof jij in attractoren bij een shad?

Wat klapten ze er hier hard op. Wat een prachtige vissen!

Maar… waar je met topwaters niet snel iets fout kunt doen, is de visserij hier op zijn zachtst gezegd niet makkelijk. Bedoeling is om de shad uptide (stroomopwaarts) voor de oesterbank te gooien. De shad laten zinken tot het eerste bodemcontact en dan met fingerspitzengefühl tegen de oesterbank aanbieden met behulp van de stroming. Niet te dichtbij, want dan loop je onherroepelijk vast. Niet te ver er vandaan, want dan vis je buiten de strikezone van de baars.

De Conflict Elite zeebaars hengelreeks. Uniek, want ze zijn speciaal ontworpen voor de zeebaarsvisserij in Nederland en ook hier nog eens uitvoerig getest. Een aanrader die net dat stapje extra wilt zetten voor een high end zeebaarshengel. Daar ga je absoluut geen spijt van krijgen.

Niet allemaal monsters, maar wat ging het voor even helemaal los!

Voor Bo was het van hot naar her rennen met de videocamera.

Sophie, Yoeri en Rico zijn niet te houden. Ik besluit eerst nog even de kat uit de boom te kijken. Maar daar krijg ik spijt van, want al snel verwoestende aanbeten. Niet 1, of 2, nee, het gaat helemaal los. Spijkerharde dreunen op de toppen, gevolgd door hengels die krommen tot in het handvat. Bij Sophie is er na een aanbeet geen houden aan. Ze krijgt de run van de vis gepareerd, maar dan besluit de baars, het formaat durven we niet te schatten, naar de zijkant tegen het ‘oesterrif’ aan. Pats, weg vis!

 

Waadpak vergeten

Ondertussen waag ook ik mijn eerste pogingen, eigenlijk al te laat.  Sophie heeft ervoor gewaarschuwd, ook hier weer een stek waar je het 100% van het momentum moet hebben. Tot overmaat van ramp loop ik meteen vast. Eenmaal klaar met het knopen van een nieuwe leader is het feest voorbij. Zo snel kan het gaan.

Ook nog met weer een andere techniek aan de slag, de plugvisserij met de Dex Fat Bullet Jerk.

Een korte rustpauze. Deze stek gaat niet meer produceren, zoveel is duidelijk, maar op de kop van de dijk over een uurtje wel weer. De kop loopt langzaam glooiend het water in. Tussen de basaltkeien bevindt zich een oase aan voedsel en met hoogwater is het toegankelijk voor de zeebaarzen. Bedoeling is dat er dan met pluggen overheen gevist wordt. Saillant detail, dan wel met een waadpak aan. Uiteraard hebben Bo en ik die vergeten met te nemen.

Met het waadpak de dijk afwadend. We zullen nooit weten hoe het afgelopen is…

Toekijken van een afstand of huiswaarts? We kiezen voor het laatste. Meer frustratie kunnen we niet aan. Voordat Yoeri en Sophie (Rico moest al eerder weg) het water in waden, spreken we af dat er verder geen vangsten meer in de groepsapp worden gedeeld. Geen bericht is goed bericht, zullen we maar zeggen 😛

 

Zeebaars is feitelijk mijn favoriete roofvis, maar wat weet ik er eigenlijk nog weinig van en wat leer ik er veel bij, elke sessie weer. Deze masterclass was echter een ware eye opener. Met name wat betreft timing. Dat het zo nauw luisterde wist ik niet. Daarbij natuurlijk het feit dat met name Sophie en Yoeri onwijs veel tijd gestoken hebben in de zoektocht naar stekken. Daar kun je alleen maar respect voor hebben.