Rondreizen boven de poolcirkel & ploeteren op nijlbaars in 50 graden hitte – Dit was het seizoen van Sophie Neitzel

Het seizoen 2023-2024 is ten einde. Tijd om terug te blikken op een bewogen seizoen. Lees in deze serie over de hoogte- en dieptepunten van verschillende vissers in het seizoen ’23-’24. Dit keer de beurt aan Sophie Neitzel!

Zoals ieder jaar is het eigenlijk een verrassing wat er op het programma staat. Worden het veel trips naar het buitenland, dan ga ik me volledig storten op een vissoort in eigen land. Of heb ik het zo druk met mijn fulltime baan dat het schrapen wordt om wat sessies te pakken? Het seizoen 2023/2024 was geen uitzondering: het werd van alles wat. Mijn solo trips naar Mallorca, Gambia, Denemarken en Noorwegen behoorden zeker tot de hoogtepunten.

In Gambia mocht ik mijn eerste captainfish vangen en het was meteen een grote!

Overal waar ik ga, reizen mijn Penn Overseas hengels met mij mee. In Gambia mocht ik mijn eerste (en meteen grote!) captainfish vangen, wat ontzettend verslavend! In Noorwegen heb ik een prachtige auto rondreis gemaakt binnen de poolcirkel. Hier heb ik enkel vanaf de kant gevist, veelal in het donker in de vrieskou, maar onder het genot van het prachtige Noorderlicht dat elke avond goed zichtbaar was. Dat de kabeljauwen, die ik wilde eten, binnen no-time aan de steiger vast vroren nam ik maar voor lief.

Overal waar ik ga, reizen mijn Penn Overseas hengels met mij mee.

Vissen in het hoge Noorden was niet al te moeilijk; rij naar de dichtstbijzijnde kantstek of haven, hang een Berkley Gulp shad aan de jigkop en gooien maar. En zeg nou zelf; een betere setting kun je niet krijgen, toch? De turbo shrimps waren hier by far de favoriet, zowel voor kabeljauw als koolvis. Overigens ook onmisbaar in eigen land; onze eigen zeebaars is er dol op. Zeebaars blijft stiekem toch wel mijn favoriet. De solo sessies na het werk, even het goede tij mee pakken, de harde beuken op de pluggen…

Die harde beuken van zeebaars gaan echt nooit vervelen.

Ik schreef al eens eerder over deze visserij en welke kunstaassoorten ik het liefst ervoor gebruik, klik HIER. Ook verscheen vorig jaar een Roofmeister video voor het vissen op zeebaars met topwaters en de shad, klik HIER. Op deze filmdag met de jongens klopte werkelijk alles: het weer, het tij én de vis zat mee. Dat Sjoerd het ‘pluggen moment’ niet eens wilde afwachten, gaf aan dat we genoeg beeldmateriaal hadden voor een vette video. Graag dus nog een herkansing Sjoerd, want er gaat echt niks boven een harde ram op een hardbait terwijl het water om je heen raast. Zo heb ik soms ook het geluk mijn werk te combineren met mijn hobby.

Deze garnaal imitatie heeft me al zoveel zeebaars opgeleverd.

Onderweg naar een offshore windpark waar we onderzoek doen naar de mogelijkheden voor visserij, kwamen we een enorme hoeveelheid meeuwen – en dus zeebaars – tegen. Het duurde niet lang voordat we met drie man sterk met kromme stokken stonden. Eindstand: 45 minuten non-stop actie, spierpijn, kapotte handen van de stekels én zeebaarzen tot 3,5 kg. Ja, hoogtepunten genoeg…

Ploeteren in 50-60 graden in de Sahara

Dieptepunten? Die waren er natuurlijk ook. Zo heb je soms van die dagen dat alles tegen zit. Je rekent je soms al rijk onderweg naar de stek, want volgens de wetenschap klopt alles: tij, weer, wind(richting), maanstanden en het materiaal. Goede hoop resulteert soms in geen enkele aanbeet, continu vastzitten, je lievelings hardbait verspelen, tientallen shads parkeren achter de oesters en het ergste van alles: een lek waadpak. Of, naar Costa Rica afreizen zonder een roosterfish te vangen, en naar Indonesië, Australië en de Rode zee reizen voor een GT, en tot op heden de vloek niet kunnen doorbreken, wat je ook probeert.

Een groot dieptepunt was het vissen op nijlbaars. Wat episch leek, veranderde in een regelrecht dieptepunt.

Een ander dieptepunt was stiekem toch wel het vissen op nijlbaars in het ongerepte zuiden van Egypte. We waren van tevoren lekker gemaakt met foto’s van enorme vissen, een leuke en actieve visserij met kunstaas en hitte die wel ’te doen’ was. Dat er geen nijlbaars meer rond zwom door het ontbreken van enig visserijbeleid, de stekken voor zo ver we konden kijken vol stonden met longlines en staandwant en de hitte in de Sahara ondraaglijk was met zo’n 50-60 graden overdag, waren ze even vergeten te melden. Zonder airco aan boord werd er weinig geslapen: we deelden met vier man een slaapbank onderin het schip, lekker knus en vooral heerlijk warm. Douchen zat er niet echt in en toen we op dag drie ten einde raad onze haren wilde wassen, besloten we toch maar de gok te nemen om de Nijl in te duiken.

Uiteindelijk wel een nijlbaars gevangen, al was die niet groter dan een net maatse snoekbaars…

Geen krokodillen in de buurt, zo bleek. Onze gids vond het allemaal wel best en liep tijdens het vissen vrolijk voor ons uit, waardoor hij de vissen, die er nog zaten, vlak voor onze neus weg ving en ze vrolijk in zijn stoffen rugzak stopte. “Hier zitten ze!”, zei hij terwijl hij snel verder liep en ons op de stek achterliet. “Wel uitkijken voor cobra’s en schorpioenen, he?” De enkele nijlbaarzen die we met veel bloed, heel veel zweet en tranen wisten te strikken met vijf man sterk, waren zo groot als een snoekbaars die net de minimummaat had bereikt. Over de stank afkomstig uit de rugzak van de gids maar niet te spreken. En de vissen die erin zaten? Die kregen we op de derde dag van onze trip te eten. Regelrecht naar de categorie: één keer, nooit meer.

Eerdere hoogte- en dieptepunten:

Gerben Jorritsma.

Robin van den Top.

Michiel Vlaar.

Joris Nieuwenhoff.

Rick Habermehl.